Naar onze mening is de belangrijkste rol van een thuisverzorger het verlenen van zorg die bestaat voor het welzijn van de persoon die zorg ontvangt. Dat wil zeggen dat zorg geen vorm van straf is, maar een vorm van behandeling die bestaat voor de gezondheid en het welzijn van de persoon die thuiszorg ontvangt. Er is een fundamenteel onderscheid tussen zorg die wordt verleend voor de lichamelijke gezondheid van de persoon en zorg die wordt verleend voor de geestelijke gezondheid. Deze laatste is weliswaar noodzakelijk voor het herstel van personen in acute nood, maar kan in feite een aantal van de voorwaarden voor onnodige nood veroorzaken, zoals slaapverlies, verlies van persoonlijke verzorging en, vooral, verlies van gevoel van eigenwaarde.
Het verlenen van zorg vereist daarom vaardigheden in het proces van het verlenen van de nodige zorg. Bij het inwilligen van een verzoek om hulp van een persoon is het van belang ervoor te zorgen dat de reactie van de verzorger is afgestemd op de behoeften en omstandigheden van de betrokkene. Ons vertrouwen in de individuele zelfbeschikking is groot; daarom moet in de eerste plaats rekening worden gehouden met de kwaliteit van de taak of taken die de betrokkene op zich neemt. Beloningen en/of straffen of het ontbreken daarvan, de beloning of de kosten van de hulp en de moeite van een of meer personen zijn cruciale kwesties.
Ten tweede geloven wij niet in “formele” zorgverlening. Deze zorg neemt de vorm aan van het “verlenen” van zorg aan personen waarbij niet noodzakelijk de rechten van de betrokkene worden geëerbiedigd. Dergelijke zorg wordt vaak geleid door personen die tegengesteld zijn aan de persoon in kwestie. Een dergelijke zorg die zich richt op een constructieve, liefdevolle en humane houding ten opzichte van de persoon zou de regel moeten zijn voor dergelijke mensen. Maar dat is meestal niet het geval. Genegenheid voor de persoon is zeer belangrijk, maar helaas komt dit soms niet genoeg in de plaats van de erkenning van het recht van de persoon op evenveel respect voor zijn mening, zijn wensen en, ja, zijn wezen. Een ander punt van verwarring dat ongetwijfeld vaak tot veel stress en mogelijk tot schade voor de betrokkene kan leiden, is de kwestie van de sociale competentie van de verzorger ten opzichte van de ontvanger. De Jimainses zijn van mening dat zonder sociale competentie de verzorger helemaal niet in staat zal zijn de sociale zorg te sturen. Voor de meeste begunstigden neemt sociale competentie de vorm aan van aanvaarding van de individualiteit van de persoon, in het bijzonder met betrekking tot het delen en het zorgen voor een ander. De begunstigden zijn vaak uitzonderlijke personen, wier behoeften meestal een zeer hoog niveau van sociale en persoonlijke bekwaamheid zullen vereisen, maar die tegelijkertijd bereid kunnen zijn zich door de betrokkene met meer wijsheid en geduld te laten leiden, op grond van de resultaten van één of een aantal gezegden. Dit niveau van sociale competentie zou kunnen worden ontwikkeld als de verzorgers zich geleidelijk bewust worden van de mening en de gevoelens van de betrokkene en van de omvang van zijn behoefte aan sociale en emotionele competentie door de zorgontvanger aan te moedigen veel sociale en emotionele observatie te verrichten en regelmatig in een dagboek te schrijven, wat vrij wetenschappelijk is en dus geen ophef behoeft te veroorzaken.